Rijbelasting auto’s is een cruciale factor bij het ontwerp van wegbruggen. Een nauwkeurige bepaling van de rijbelasting garandeert dat de brug voldoende sterk is en veilig kan functioneren gedurende haar hele levensduur. Dit artikel analyseert in detail de rijbelasting van auto’s en de relatie ervan met de ontwerplast van bruggen.
Misvattingen over rijbelasting auto’s en ontwerplast
Velen denken ten onrechte dat de ontwerplast van een brug gelijk is aan de belasting van het zwaarste voertuig of de voertuigcombinatie die is gespecificeerd in de ontwerpnormen. Bijvoorbeeld, als een brug is ontworpen met een H30, H13 of H10 belasting volgens de 22TCN 18-79 norm, denken velen dat de maximaal toegestane belasting respectievelijk 30 ton, 13 ton of 10 ton is. Deze opvatting is volkomen onjuist.
Rijbelasting auto’s: Concept en principes van bepaling
Volgens de Australische norm voor brugontwerp (Austroads: Bridge Design Code 1992) wordt rijbelasting gedefinieerd als de belasting van een stroom voertuigen (enkelvoudig of voertuigcombinaties) of voetgangers. De waarde en de rangschikking van de belasting zijn theoretisch en worden in de norm gespecificeerd om effecten in de constructie te creëren die equivalent zijn aan de effecten die door daadwerkelijke voertuigen worden veroorzaakt.
Het principe van het bepalen van de rijbelasting auto’s is gebaseerd op de statistische analyse van de effecten van verschillende soorten voertuigen die op de weg rijden op de brugconstructie. Deze effecten omvatten interne krachten, vervormingen, verplaatsingen, trillingen, enz. Op basis van de verzameling van de grootste waarden van de effecten (enveloppe), wordt de rangschikking en de waarde van de belasting gevonden zodat de effecten ervan in de brugconstructie equivalent zijn aan, of zelfs groter dan, de berekende enveloppe. Deze rangschikking en waarde van de belasting is de ontwerprichtlijn.
Ontwerprichtlijn en normen
De ontwerprichtlijn kan een reeks geconcentreerde of gelijkmatig verdeelde krachten zijn, zoals in de CHnII 84 (Rusland), AASHTO (VS), 22TCN 272-05 (Vietnam) normen. Het kunnen ook enkelvoudige voertuigen en veronderstelde ontwerpvoertuigcombinaties zijn, zoals in de 22TCN 18-79 (Vietnam), CHnII 200-62 (Sovjet-Unie), AASHTO 1992 (VS), DIN 1072 (Duitsland), AUSTROADS 1992 (Australië) normen.
Bijvoorbeeld, volgens de 22TCN 18-79 norm is de H30 rijbelasting een standaard voertuigcombinatie bestaande uit 2 soorten 3-assige voertuigen, met een totaalgewicht van 30 ton per voertuig, afgewisseld met een afstand van 10 meter.
Rijbelasting auto’s en beperkingen van de brugbelasting
Het is onjuist om de belastingwaarden in de ontwerpnormen te gebruiken om de exploitatiebelasting te specificeren en borden met brugbelastingslimieten te plaatsen. De rijbelasting auto’s ontwerprichtlijn is theoretisch van aard en is bepaald om de berekeningen te vereenvoudigen. Een brug moet worden ontworpen om te voldoen aan de normale verkeerseisen voor alle transportvoertuigen die zijn gebouwd voor het uitvoeren van wegtransporttaken.
Conclusie
Rijbelasting auto’s is een cruciale factor bij het ontwerp van wegbruggen. Het is noodzakelijk om het concept en de principes van het bepalen van de rijbelasting correct te begrijpen om fouten in het ontwerp, de constructie en het beheer van bruggen te voorkomen. Het plaatsen van borden met belastingslimieten moet gebaseerd zijn op een specifieke analyse van de staat van de brug en de daadwerkelijke rijbelasting auto’s, en niet op basis van de belastingwaarden in de ontwerpnormen.
